Zastanawiałem się ostatnio, kiedy zostałem gadżeciarzem, kiedy po raz pierwszy jakieś elektroniczne urządzenia zaczęły mnie pociągać. Wracając daleko wstecz, przypomniałem sobie radzieckie gry Elektronika z Wilkiem i Jajkami. Pamiętam, że były też jakieś wersje z wyścigiem samochodów. Ale to jeszcze nie wtedy zostałem gadżeciarzem. Nie było to również, wtedy kiedy na komunię dostałem od chrzestnego własnoręcznie przez niego zrobioną konsolę do gier – klon Atari 2600. Grało się całe noce, ale to jeszcze nie było gadżeciarstwo.
To zaczęło się trochę później, było to około roku 1987, pierwszy analogowy operator komórkowy miał wystartować w Polsce dopiero za 4 lata. Ja byłem wtedy chyba w trzeciej lub czwartej klasie podstawówki, a dokładnie to między nimi. Pamiętam pierwszy dzień na koloniach, a ja wydaję całe pieniądze na elektroniczny notatnik, który widzicie powyżej – lub bardzo podobny. Był mi zupełnie do niczego potrzebny, bo służył do zapisywania numerów telefonicznych i tak naprawdę niczego więcej, choć miłą cenioną funkcję sekretnych danych. To był najprawdziwszy gadżet, urządzenie, które miałem zawsze w kieszeni i czułem się przynajmniej jak Funky Koval. Potem dwa tygodnie musiałem prosić koleżanki o „postawienie” lodów (dziś to jakoś dziwnie brzmi), na szczęście taki sprzęt rodził w tamtych czasach większe zainteresowanie niż złoty iPhone 5S. Wiec z lodami nie było większych problemów.
Potem długo żadne urządzenie nie zrobiło na mnie takiego wrażenia. Gdybym jednak miał jakieś urządzenia wymienić, to był to HP 95LX (mały palmtop z prawdziwym DOSem) oraz Nokia 1610 (mój pierwszy telefon GSM). W międzyczasie miałem Timexa, Atari Portfolio i dziesiątki innych urządzeń, ale jednak najbardziej pociągały mnie urządzenia, które mogłem po prostu włożyć do kieszeni. Taka kwintesencja gadżetu,
Wpis powstał po tym jak trafiłem przypadkiem na stronę z ciekawą kolekcją starych palmtopów old-organizers.com.